• Ақпарат
• 22 Қаңтар, 2009

Қазаққа ұлттық намыс ауадай қажет

Алысқа бармай-ақ ХХ ғасырдың отызыншы жылдарындағы алпауыт ашаршылықты еске алайық. Құдай емес, дүлей күш емес, адам қолынан жасалған жалмауыз жылғы ашаршылық үш миллионнан астам қазақты қырып кетті. Бұл «Қазақ» деген ұлтқа жасалған геноцид еді. Ал осындай нәубат қырғынды ұйымдастыруға шешім қабылдаған қанішер билік үшін біздің момын табиғатымыз, «законшыл» тәртіптілігіміз, «сен тимесең мен тимен» деген көнбістігіміз, алдануға бейім көңілшектігіміз бірден бір басты фактор болды. Сол кездегі билік бізді Ұлт, халық ретінде жер бетінен құртуды, содан қойнауы толған ен байлық сахара даламызды, тау-тасымызды, өзен-көлдерімізді иеленуді көкседі. Ашаршылықтың ең қасиетті, ең қымбатты асыл қорын отады. Ақмаңдай перзенттерімізді қара тізімге тіркеді. Салқар білім, биік өре, тума талант, жалын жүректі, асқақ мұратты арыстарымызды атты, айдады… Тіпті үрім-бұтағын қаңғыртып, ата-тегін білместей етіп тарыдай шашты. Егерде бар жоғалтқандарымызды есепке алсақ қасіретке толы қара тізім том-том кітап болары анық. Халық біртуар ұлдарын әлі жоқтап жүр. Ардақтыларының орындалмаған армандарын әлі іздеп жүр, олардың «елім, жерім» деген мақсат-мүдделерінің орындалмауынан әлі сорлап, зарлап жүр. Өйткені олардың орындарын толтыруға еш құдірет-қайраны жоқ. Дәл осындай перзенттер дүниеге қайта келеді-ау деген үміттері де алданыш. Себебі – орны толмас қазалардан кейін рухани катаклизм басталады. Жандүниені бойлаған үрей сананы билейді. Қорқыныш пен үрейден туылған ұрпақ еркін, ерке, ойлы, намысшыл, батыл бола да алмайды.

Желтоқсан қырғыны да соған айғақ. Ақ қар, көк мұзда жастарымызды қайламен соғып, тепкіге салып, итпен қуып, түрмелерде қорлап, зорлап жатқанда бірді-екілі болмаса, барша жұрт бұғынып жатты емес пе? Ең сорақысы – қазақты қазақтың қолымен қырғидай құртты ғой. «Көпұлтты достық лабораториясы» атанған Қазақстан достықтың шынайы бейнесін сонда көрді. Әй-шәй деспей араласып жүрген орыс көршілер балаларын балаларымызға айтақтап, өздері төбемізден ысқырып жүрді емес пе? Қазақ жерінде неге қазақтар көп тұрады, қазақ институттарында неге қазақтар көп оқып жүр, неге қазақтар басшы болуы керек дегендей сандырақтарын да солар айтпады ма? Саусақпен санарлық қазақ мектептері жабылып, ұлттық мәдени мекемелері қысқартылды. Айта берсек сөз жетпейді…

Біз көрші отырған Ресейге еліктеп, олардың жақсы-жаманын талғамай кей-кейде қабылдай саламыз ғой. Бүгінгі ресейлік телеарнадағы жарнама-ұрандарға көңіл аудардыңыздар ма: «Россия для русских!», «Русские не сдаются», «Россия вперед!», «Русские побеждают!» деген сипаттағы сөздер. Олардың шектен шыққандары соншалық тіпті патриоттығы фашизмге ұласып бара ма деп шошисың. Бүгіндері ел арасында «баламызды Ресейде оқытқаннан Англияға жібергеніміз қауіпсіз» деген пікір қалыптасты. Тақырыптан ауытқымау үшін ол жағына бармайын. Әңгіме – патриотизм туралы. Біздегі патриотизм қандай? Насихатымыз қандай? «Үштұғырлы тіл, қазақстандық ұлт болайық, әлемдік діндердің орталығы болайық, аралас некелі болайық…» Тағы не қалды? Зерделеп ойласақ бұл шаралардың тереңінде теріс пиғыл, астыртын даярлық бар ма деген қауіптің туындауы да заңды. Сондықтан қазақ халқына да ұлттық патриотизм, ұлттық намыс ауадай қажет деп ойлаймын.

Ел болып еңсемізді көтеріп, мақтанышпен: «Біз Қазақ деген халықпыз. Ғасырлардан ғасырды асырған тарихы, шежіресі бар елміз. Ата-бабамыз мирас етіп қалдырған кең байтақ жер, мол қазына, сән-салтанатымыз бар», – деп айту бәрімізге жарасымды. Өйткені біз текті ұлттан тараған адамдармыз. Десек те… кей-кейде өзімізге өзіміз қайран қаламыз. Қара саннан кесек-кесек ет кессе де қыңқ етпейтін төзім бізге қайдан жабысты? Әлде бұл ұлтымызға лайық жанкештілік пе? «Түні бойы жоқтапты да жылапты, таң атқанда «өлген кім?» деп сұрапты» демекші ертең ұлты жоқ ел атанудан құдай сақтасын. Ұлты жоқ ұрпақ өсіру – Алла тағала алдында да, ата-бабаларымыздың рухы алдында да кешірілмес күнә. Және де «Қазақ» деген ұлттан бас тартқан қазақ бар болса, оны қазақ топырағы да көтере алмас…

Айгүл Асылбекова

АЛМАТЫ