- Әдебиет
- 10 Қараша, 2010
Жайық деген жанды су...
Ақтан Керейұлы
Жайық деген жанды су,
Көзі қара қанды су,
Біздің жүрген жеріміз
Күнде базар, күнде ду.Мен сүргіннің сойымын,
Арқалы жерде шапқандай.
Ойпаң жерде сортақ бар,
Жабыдан туған қорқақ бар.
«Сөйле!» десең, жыршыңыз
Алдарыңда жортақтар.
Туған айға ат берген,
Ақ қағазға хат берген.
Екі ерін, тіл, таңдай,
Сөйлесін деп жақ берген.
Шықпай отыр домбырам,
Сырылдап мұның қақпағы.
Айтқан сөзге түсінбес
Адамның мисыз ақымағы.
Домбырам отыр қағылып,
Он екі перне, екі ішек,
Бауырына тағылып.
Қоянға қосқан тазыдай,
Бүктетіліп жазылып.
Тыңдасаңыз сөзімді,
Осы араға келгенің,
Әдептен құр қалмассың,
Үлкенге сәлем бергенің.
Түрлі-түрлі өлең бар,
Айта берсек өнер бар.
Түсінетін адамға
Ретін айттым терменің,
Ұядағы балапан
Ұшатын күні болғанда,
Қанаты әбден толғанда,
Істейді о да көргенін.
Жолдас болсаң жақсымен,
Дұшпаныңды жеңгенің.
Адамдықтың белгісі –
Біріңе-бірің сенгенің.
Құлағыңды сал, жігіттер,
Жарлымын деп мұңайма,
Жеті мүшең сау болса,
Құдайдың сол бергені.
7367 рет
көрсетілді0
пікір
